De Vuurpit

De Vuurpit

In 2020 was het een raar jaar voor de festivals, het was het eerste jaar Persephone (wat daarvoor Lente Lorelei was en uiteindelijk is gevormd tot Springflower gathering). Het werd een digitale ontmoeting, fijn dat er toch een samenkomen was al is dat wel echt heel anders dan in real life elkaar ontmoeten.

We kregen een opdracht om met Belthane (1 mei) je eigen ritueel te doen ergens als het kan met een klein groepje. We woonden net een maand in Nispen en de grote notenbomen in de tuin waren neergehaald en een heel eind opgeruimd. De dikke stammen in plakken om op te zitten. Ze stonden in een kringetje op het grasveld. De droom was om een plek in de aarde te maken voor het vuur, met praktisch argument omdat het best kan waaien en je dan uit de wind zit, en energetisch argument om het vuur in de aarde te kunnen voelen, om je beschermd te voelen in de aarde.

Ons ritueel werd dat we op de juiste plek (gecheckt met wichelroede) een stalen buis de aarde in sloegen om daarna in het diepe gat een kristalpunt te laten vallen. Daarna zijn we gaan graven, net zolang tot we de kristalpunt weer gevonden hadden. Dat werd de eerste versie van de vuurpit, met de weggehaalde aarde als een wal om het gat.

Na de eerste zomer werd al duidelijk dat het niet diep genoeg was en hebben we met Mabon het ritueel herhaald en werd de vuurpit dieper. Nu zo dat je als je zit helemaal tegen de aarde kan leunen en je hoofd en schouders net op maaiveld hoogte zitten (achter de opgeworpen wal). De aardlaag is daar wittig heel fijn zand, de laag die onder het ijs verscheen duizenden jaren geleden. Je leunt tegen de aardlagen die daarna vormden.

De muren kregen wilgenmatten om de erosie iets tegen te houden, terwijl de stammen langzaam werden aangevreten door kevers.

Vorig jaar bij de natte winter van 23/24 heeft in de pit een behoorlijke laag water gestaan en heeft herstel in de zomer van 24 plaatsgevonden, de cirkel werd iets groter en de stammen kleiner, het verrotte hout vond een plek in de perken van de tuin. Nu is de pit weer klaar voor vuur, wat we op de avonden regelmatig zelf ook aansteken. Bij de drummedicijncirkels, de vrouwencirkels, de ceremonies, het vuur in de pit maakt het speciaal. Met een paar of met een volle cirkel van 15, is er intimiteit, veiligheid en geborgenheid. De tuin draagt je.



De plek is magisch, dat voel je als je de treden naar beneden loopt, naast het Hazelaar bosje. Verscholen zit je in de grond met de bomen die hoog boven je naar de blauwe lucht of sterrenhemel reiken. De kabouters brengen de rozenkwarts, voor de verzachting van je hart en de her en der verspreide bergkristal, aventurijn, calciet e.a. helpen je aarden, afladen, en verbinden. De koordjes hangen uit de rododendron, geknoopte vlaggetjes versieren de wilgenwand. Het licht van het vuur flikkert op, verbonden met het Al, spreekt het vuur ook jou aan….